Het station in Oostrum. Ik zie twee jongens staan. Ze doden de tijd met hun telefoon. Als je moet wachten en je bent 16 of 17, dan verveel je je al snel. Gelukkig is er de smartphone. Ze hebben het ding in hun handpalm en scrollen en swipen met hun duim. Geamuseerd denk ik, gelukkig hebben mensen een opponeerbare duim. De duim die je in je handpalm kunt laten kijken, zoals je alleen met je duim kunt. Een belangrijke stap in de evolutie die al miljoenen jaren geleden is gezet. En nu op deze plek demonstreren de twee het nut van de opponeerbare duim. Met in je ene hand een blikje Red Bull, kun je met je andere hand op je telefoon bladeren. Zo heb je gelukkig nog een leven, terwijl je op de trein of de bus moet wachten.

Tot halverwege de jaren zeventig stond hier nog een romantisch stationnetje. Het was van het type zoals dat nu nog in Boxmeer en in Cuijk staat. Een hoger huis in het midden, geflankeerd door lagere delen als aanbouw, met veel daken en dakjes. Het moest wijken voor de moderne tijd, voor efficiëntie en kostenbesparing.

Nog niet zo lang woonde ik in Venray, toen ik een verhaal oppikte over het station. Het station van Venray ligt buiten Venray en dat komt omdat men aan het einde van de 19e eeuw de trein hier niet wilde hebben. Het zou maar ellende en onheil brengen. Het bleek een broodje aap. Onzin. Het tegendeel is waar. Toen het tracé voor de spoorlijn werd bepaald, heeft Venray geprobeerd te voorkomen dat het station zo ver van de kern van Venray zou komen liggen. Ideaal was een plek zo ongeveer waar nu de Oostsingel is. Maar het Staatsbedrijf voor de Spoorwegen vond dat een veel te dure oplossing en wilde het spoor langs de Maas laten lopen, zo ongeveer ter hoogte van Wanssum. En zo werd Oostrum een compromis.

Het oude station was inefficiënt maar mooi en is in 1976 vervangen door een bunker waarvoor de architect, in dienst van de spoorwegen, veel kritiek kreeg en zich achteraf wel een beetje schaamde. Het was een budgetkwestie. Liever geld voor parkeerplaatsen en efficiënt vervoer, dan voor een mooie plek van aankomst en afscheid. Het station is al lang niet meer een exclusieve plek voor afscheid. Het is een schakel geworden tussen wonen en werken, tussen wonen en studeren en tussen wonen en shoppen in de grote stad.

Het zal die twee jongens met hun smartphone niet boeien. Zij hebben een wereldbeeld dat bij hun leeftijd past. Het verleden is vooral saai en voorbij. De plek waar zij moeten wachten op vervoer is vooral praktisch. Hoe kom ik zo snel mogelijk op school en weer zo snel mogelijk thuis? Daar komt de bus. Ze slenteren ernaartoe, onophoudelijk turend op hun telefoon. En weg zijn ze, de toekomst tegemoet. Zij hebben meer toekomst en ik heb meer verleden.

We reizen van station naar station niet wetend wat het laatste zal zijn.