Aarzelend klopte ze zachtjes op de deur van de directeur van de school. Een vriendelijke vrouw deed open en vroeg haar binnen te komen, vroeg hoe ze heette, in welke klas ze zat en wat ze wilde vragen. Dat was allemaal heel veel in een paar seconden. Een beetje overdonderd wiegde het meisje van haar ene been op haar andere. “Heeft u een plattegrond van de school?” De directeur zag een onzeker pubermeisje voor zich dat vermoedelijk veel moest overwinnen om die vraag te stellen, en vermeed daarom de waaromvraag. “Hanneke, wat voor soort plattegrond heb je nodig?” Dat wist Hanneke eigenlijk niet, maar de dokter had haar erom gevraagd. Want ze had altijd hoofdpijn op school. Even een trillende lip … Elke dag erge hoofdpijn. “Wat erg, Hanneke!”

Nee, het was niet de huisarts, maar een speciale dokter en die zei dat er ‘misschien een breuklijn in het gebouw zat’. Soort van aardstralen en verkeerde energie. Daarom wilde hij een tekening zien van het gebouw. ”Aha. Een bouwtekening dus.” De directeur deed wat een directeur moet doen in zo’n geval. Geen vragen meer1 Na de laatste verbouwing had ze nog een bouwtekening in handen gehad. Ze gaf Hanneke de bouwtekening in ruil voor de belofte om snel weer langs te komen om te vertellen hoe het nu verder moet met die akelige hoofdpijn.

“Eh … , vraagje mevrouw. Ik vind het best wel moeilijk, soort van privé.” “Je wil graag dat het een geheim is, Hanneke?” “Ja heel graag, mevrouw.” Oeps. Moeilijk … Beroepscode in het onderwijs en geen bilaterale geheimen. Dossier verplicht… De directeur was er binnen twee seconden uit. “Geheim, Hanneke!”

De volgende dag was Hanneke er alweer. Voor haar op tafel lagen twee plankjes. De plankjes verborgen een plaatje koper aan de binnenkant. De directeur was niet verbaasd . Ze had uit nieuwsgierigheid gezocht en gevonden op internet: aardstralen, verstoringen en schade voor de gezondheid. Ze vond het lachwekkende onzin en na nog wat lezen begon het haar te ergeren, deze onwetenschappelijke dwaallichten in de gezondheidszorg. Maar zij was er voor de hoofdpijn van Hanneke en hoorde in ernst haar verhaal aan. Hanneke had duidelijk aan zelfvertrouwen gewonnen, legde uit dat er een breuklijn in het gebouw zit en dat de aardstralen moeten worden afgebogen via de twee koperen plaatjes . De plaatjes moesten in de gang hoog aan de muur worden bevestigd. Het werd geregeld en de directeur maakte de afspraak met Hanneke dat zij over twee weken weer langs zou komen.

Hanneke zat bij de directeur aan tafel met een glimlach van oor tot oor. Ze had al twee weken geen hoofdpijn meer op school. Ze voelde zich daardoor sterker en vrolijker. Ook de directeur werd er vrolijk van. Ze dacht stiekem anders over oorzaak en gevolg, maar die overweging was betekenisloos in de hulp die ze Hanneke had kunnen bieden. Hanneke stond op, nam afscheid en liep naar de deur van de kamer. De directeur wilde nog wat zeggen: “Hanneke … ” Hanneke draaide zich om en keek de directeur aan.

“Een geheim, hè!”, zei de directeur.