Venray is rijk aan sportaccommodaties. Ik doe niet aan sport maar kan genieten van de uitblinkers. Bewondering voor wat sporters opbrengen aan concentratie, discipline, zelfbeheersing, omgaan met tegenslag, accepteren van verlies enzovoorts. Kampioen of recordhouder, het is altijd tijdelijk. De medaille gaat de kast in, maar de sportersmentaliteit vormt je als mens.

Teamsport is een bijzondere categorie. De sportersmentaliteit die daarbij hoort beklijft niet alleen voor het individu, maar is goed voor onze samenleving. Teamsport is voor kinderen van onschatbare opvoedkundige waarde. Je doet je best voor de groep en dan doe je ook je best voor jezelf.

Teamsport is belangrijker dan ooit in een samenleving met veel individualisme. Jezelf wegcijferen in het belang van de groep is een waarde die ernstig onder druk staat. Iets doen voor de groep, voor de buurt, voor de samenleving moet een belangrijk speerpunt zijn in onze cultuur van opvoeding. Teamsporten zijn een krachtig middel. Zo bezien is Venray met veel accommodaties voor sport een rijke gemeenschap.

Met een beetje inzet, goede wil en geluk kan teamspirit ook in de kleine kring van het gezin een speerpunt zijn. Ik prijs me gelukkig dat in de vroege jeugd van mijn kinderen het groepsgevoel al een issue was. Het daalde neer in een warme auto in het zuiden van Frankrijk.

Ik heb een auto zonder airco, zoals de meeste mensen. Het is 1985. Alleen hele dikke auto’s met zakenmannen in dure kostuums hebben airco. Het is erg warm in Zuid Frankrijk, maar vele gezinnen trotseren de hitte voor een hoger doel: een vakantie in de Ardèche of de Provence. Mijn kinderen klagen niet. Het valt ook wel mee, zolang als de auto in beweging is. De zwoele luchtstroom geeft een vorm van verkoeling. Maar stilstaan voor een stoplicht is afzien!

Naast mij staat een BMW. De ramen zijn dicht. Ik verberg mijn jaloezie door mijn kinderen uit te leggen dat een auto met gesloten ramen airco heeft en dat zoiets heel veel geld kost. Daar zit een rijke man te genieten! Bij een volgend stoplicht wacht ik ongeduldig op ‘groen’. De ondeugendste van mijn kinderen neemt het woord. “Papa!” “Zullen we doen alsof we airco hebben?” “Dan denkt iedereen dat wij heel rijk zijn!”

Het licht springt op groen. We zijn gered. Maar het volgende stoplicht is al weer in zicht. “Nu!” wordt er geroepen en op het moment dat de auto tot stilstand komt zijn alle ramen dicht. Ik zie in het spiegeltje dat mijn kinderen triomfantelijk om zich heen zitten te kijken. We zitten daar vrolijk te zweten. Niet voor onze lol, maar voor een kinderlijk ideaal: wij zijn een vorstelijke familie! Wij willen zweten voor de goede zaak. Er staat een auto te wachten voor het stoplicht.

De zon staat hoog. Warme lucht trilt boven het asfalt. Het licht springt op groen. De auto trekt op met piepende banden. Tegelijkertijd gaan alle ramen open. Zes kinderhanden wuiven voor verkoeling en zwaaien naar de wereld: wij zijn het!, de koningskinderen van de aircoclub!