Trans Cedron in Oostrum is een bijzonder park, een kruiswegpark, klein en verscholen aan de rand van het dorp. Ik slenter er wat langs de kruiswegstaties en denk aan de meimaand, de processies en bedevaartgangers die hier ooit kwamen om hun geloof te beleven. Deze omgeving zal veel mensen wat houvast hebben gegeven in hun dagelijks leven. Houvast te midden van alles wat hen overkomt en waarvan ze de betekenis of de zin niet altijd begrijpen. Wij allemaal zoeken houvast, maar meimaand, processie en kruisweg zijn voor de meesten geen optie meer.

Er schiet me een rare gedachte te binnen. Ik zag jaren geleden een discussieprogramma over polyamorie, het leven met meerdere geliefden tegelijkertijd. Enkele ervaringsdeskundigen beantwoordden vragen van het publiek. Het was een wonderlijk beeld. Als de regie een beetje objectief en representatief opereerde, zag je vooral verbijstering bij de aanwezigen. Zij keken naar de ervaringsdeskundigen met ongeloof en soms zelfs afkeer. Als er een microfoon voorbij kwam voor commentaar, dan werd dat ‘leven met meerdere lovers’ niet veroordeeld, maar er werd snel afstand genomen van. “Nou, dat is niks voor mij!” en “Echt niet!” Dat snap ik wel, ook als het wel iets zou zijn voor de geïnterviewde: het is primetime en er kijken zeker een miljoen mensen naar jou! De ervaringsdeskundigen op het podium straalden zelfvertrouwen en zekerheid uit. Ook dat is begrijpelijk. Eén spoor van twijfel en je bent als deskundige afgebrand.

Ik voelde vooral een mentale afstand met deze overwegend jonge mensen. Het is op mijn leeftijd niet moeilijk om over zulke zaken niet negatief te oordelen. Ik ben in een levensfase met gebreken en beperkingen en ik kijk naar mensen die niet denken aan beperkingen, maar juist in kansen en mogelijkheden. Maar er is één behoefte waarvan ik denk dat alle mensen en dus ook de aanhangers van polyamorie die net zo moeten voelen als ik die voel. Het is de behoefte aan houvast.

We dobberen in een eindeloze zee van ruimte en tijd, soms is er stroming, soms staat de tijd stil, maar meestal weten we niet waar het heen zal gaan. We verlangen naar houvast.

Met die gedachte dwaal ik door Trans Cedron. Ik loop langs de staties. Elke statie is ondergebracht in een bouwwerkje met wat neogotische elementen en ijzerwerk in de stijl van art nouveau. Van de veertien staties zijn de laatste drie ondergebracht op en in een rots. Een beetje speels. Oneerbiedig denk ik even aan het sprookjesbos.

Voor de tijd waarin wij nu leven is de meest bekende vertelling over de lijdensweg van  Jezus het evenement The Passion. Het zoeken naar houvast in de permanente onzekerheid wordt uitgebeeld met de middelen die veel mensen aanspreken. De bedevaartgangers die hier, in Trans Cedron, honderd jaar geleden rondliepen deden het met minder middelen. Maar het doel is universeel en van alle tijden. We verlangen naar houvast.